Ojciec w powietrzu, Natalia twardo stąpa po ziemi. Wywiad z córką kpt. Tadeusza Wrony

Beata Traciak: Jak dotychczas przebiegała Pani kariera?

Natalia Wrona: Właściwie odkąd pamiętam, chciałam jeździć konno. Nie przepuściłam też nigdy okazji, żeby wsiąść na każdego napotkanego przypadkowo konia. W końcu rodzice za namową sąsiadów zdecydowali się zapisać mnie do szkółki jeździeckiej. Tak się złożyło, że w obrębie tego samego ośrodka istniał również klub sportowy, którego nastoletni członkowie startowali nawet na arenie międzynarodowej. Jako że zawsze lubiłam rywalizację sportową i dążyłam do tego, żeby być najlepsza, zapragnęłam uprawiać jeździectwo wyczynowo. Dzięki temu mogłam połączyć dwie swoje życiowe pasje (konie i sport) w jedną.

B.T.: Czym jest dla Pani jeździectwo? Proszę o tej dyscyplinie powiedzieć coś więcej.

N.W.: Moja przygoda z końmi zaczęła się, gdy miałam... 8 lat. W wieku jedenastu lat rozpoczęłam starty na arenie ogólnokrajowej w konkurencji: skoki przez przeszkody. Zawody rozgrywały się wśród dzieci. Gdy miałam lat dwanaście, zdołałam namówić rodziców na zakup własnego kucyka. W wieku 13 lat pojechałam na swoje pierwsze zawody WKKW i zakochałam się w tej dyscyplinie.

Rok później, na kucu Annilaun Sweet Jesse zdobyłam pierwszy medal MP w WKKW i wystartowałam w Mistrzostwach Europy w Jaszkowie.
Przez kolejne lata pięciokrotnie reprezentowałam nasz kraj na ME we Włoszech, Francji, Szwajcarii i Szkocji. W międzyczasie przesiadłam się na duże konie i wraz z Tacytem i Toledo II zdobyliśmy pięć medali Mistrzostw Polski w kat. juniorów (16-18 l.) i młodych jeźdźców (19-21 l.) oraz kilka medali Pucharu Polski i Mistrzostw Warszawy.

B.T.: Co było Pani największym osiągnięciem?

N.W.: Moim największym osiągnięciem było wygranie na Tacycie Mistrzostw Polski w kat. młodych jeźdźców w 2010 r. oraz zajęcie 18. miejsca na ME w Szwajcarii w 2007 r. Niestety w wyniku kontuzji Tacyta, nie udało mi się obronić w tym roku tytułu MP, ani wystartować w Mistrzostwach Kontynentu.

B.T.: Już w przyszłym roku przechodzi Pani do kategorii wiekowej seniorów. Czy po kontuzji Tacyta ma Pani jego następcę?

N.W.: Niestety, nie dysponuję żadnym koniem, który sprostałby wymaganiom konkursów seniorskich. Żeby liczyć się w rywalizacji międzynarodowej, trzeba m.in. dysponować trzema klasowymi końmi. Taka stawka koni pozwala zdobywać zarówno doświadczenie, jak i punkty rankingowe, ponieważ to miejsce w rankingu decyduje o tym, kto będzie mógł przystąpić do rywalizacji w Mistrzostwach Kontynentu, Świata czy na Igrzyskach Olimpijskich. Moim największym marzeniem jest start na następnej Olimpiadzie w Rio de Janeiro.

B.T.: WKKW, czyli Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego jest jedną z trzech jeździeckich dyscyplin olimpijskich i posiada ponad stuletnią historię, wywodzącą się z tradycji wojskowych. Jednocześnie dyscyplina ta uważana jest za najtrudniejszą i jednocześnie najbardziej widowiskową. Czy może Pani opowiedzieć czytelnikom coś więcej o tej dyscyplinie sportu?

N.W.: Składa się ona z trzech konkurencji. Pierwsza z nich, czyli ujeżdżenie, polega na przejechaniu po czworoboku (20x60 m) układu figur w określonej kolejności. Widzowie porównują ją często do tanecznego układu choreograficznego, a dla jeźdźca jest to sprawdzian porozumienia i harmonii z koniem.

Kolejną, zdecydowanie najtrudniejszą konkurencją, jest cross. Zadanie polega na pokonaniu w określonej normie czasu po kolei od kilkunastu do kilkudziesięciu stałych przeszkód, ustawionych na łące lub w lesie.
Do najpopularniejszych przeszkód należą kłody, rowy, miniaturowe domki i skok lub wyskok z wody. Wymaga to zarówno od jeźdźca jak i od konia bardzo dużej odwagi, wytrzymałości fizycznej i wzajemnego zaufania. Ostatnią konkurencją są skoki przez przeszkody, czyli drągi zawieszone na stojakach.

Taki drąg może spaść na ziemię nawet przy minimalnym muśnięciu, dlatego jeździec musi wykazać się dużą precyzją w prowadzeniu konia, a ten z kolei dokładnością przy pokonywaniu przeszkód. Osiągnięcie sukcesu w WKKW jest wynikiem wieloletniej ciężkiej pracy i poświęceń, możliwym tylko dzięki doskonałej współpracy między jeźdźcem i koniem.

B.T.: Od 1964 roku kobiety zostały dopuszczone do rywalizacji z mężczyznami i nie ustępują im miejsca w tej niezwykle wymagającej dyscyplinie. Jedyną osobą, której jak dotąd udało się zdobyć Wielkiego Szlema, czyli wygrać trzy najtrudniejsze zawody z rzędu, jest Pippa Funnell. Czy prócz niej w jeździectwie jest jeszcze inna sławna kobieta?

N.W.: Jedną z najsławniejszym zawodniczek jest pięćdziesięcioletnia Mary King, która m.in. zdobyła w 1995 r. drużynowo złoty medal Mistrzostw Europy, będąc w piątym miesiącu ciąży. Kolejną sławą WKKW jest księżniczka Zara Phillips, córka księżnej Anny i kpt. Marka Phillipsa, która wygrała w 2006 roku Mistrzostwa Świata. Wśród mężczyzn niewątpliwie największą gwiazdą, a wręcz ikoną WKKW, jest dwukrotny mistrz olimpijski - Mark Todd.

B.T.: Czy już Pani ma sponsora? Jeśli tak, to kto to jest?

N.W.: Jedynymi moimi sponsorami są aktualnie rodzice. Mama między innymi po to, żeby móc wspierać moje jeździectwo, założyła swoją firmę Art&Craft z dekoracjami okiennymi. Tata zrobił prawo jazdy na przyczepę, żeby zmniejszyć koszty transportu na zawody. Jestem bardzo wdzięczna rodzicom za ich pomoc, jednak sport seniorski wiąże się z takim wydatkami, że jest ona niewystarczająca. Zakup dobrego konia to dopiero połowa sukcesu, później trzeba jeszcze zapewnić mu utrzymanie, a do tego dochodzą koszty wyjazdów na zawody. Jak dotąd tylko firma HorseHouse, sprzedająca sprzęt jeździecki oraz firma Hippovet, zajmująca się dietetyką koni i dystrybucją pasz, dały mi zniżki na swoje artykuły. W tym roku wsparła mnie również finansowo firma Cool Flowers, zajmująca się hurtownią sztucznych kwiatów. Niestety, pieniądze docelowo przeznaczone na start w Mistrzostwach Europy, zamiast tego poszły na leczenie Tacyta w klinice w Niemczech.

Od wielu lat poszukuję środków finansowych na kupno nowych koni, które pozwolą mi podjąć rywalizację w kategorii Seniorów na arenie międzynarodowej, jak na razie bezskutecznie. Myślę, że wiąże się to z tym, że WKKW nie jest w Polsce zbyt popularne.
Mam nadzieję, że dzięki temu wywiadowi, kilka osób zainteresuje się tą wspaniałą dyscypliną.

B.T.: Proszę powiedzieć, jak doszła Pani do szczytu sławy?

N.W.: Do szczytu sławy mam jeszcze bardzo daleko. Choć tak naprawdę nie o sławę tu chodzi, tylko o znalezienie takiej nici porozumienia z końmi, żeby móc w pełni wykorzystać ich wrodzony potencjał, działając cały czas w zgodzie z ich naturą. Dopiero gdy koń mi zaufa i wyrazi chęć współpracy, możemy myśleć o sportowych osiągnięciach.