Stężenie barwnika we krwi

Bilirubina to żółty produkt rozpadu hemu. Hem znajduje się w hemoglobinie - głównym składniku czerwonych krwinek. Bilirubina jest wydalana wraz z żółcią i moczem, a jej podwyższony poziom może wskazywać na niektóre choroby. Bilirubina odpowiada za żółty odcień siniaków oraz moczu, brązowy odcień kału oraz żółte zabarwienie skóry u chorych na żółtaczkę.

Bilirubina w osoczu krwi występuje w dwóch postaciach bilirubina bezpośrednia (sprzężona) i bilirubina pośrednia (wolna), obie razem określa się jako bilirubina całkowita. W warunkach prawidłowych w surowicy krwi jest niewielka ilość bilirubiny. Wartości prawidłowe wynoszą: dla bilirubiny całkowitej 0,3 - 1,2 mg/dl, dla bilirubiny wolnej 0,2 - 0,8 mg/dl, dla bilirubiny związanej 0,1 - 0,4 mg/dl.

Typowy objaw wysokiego poziomu bilirubiny w organizmie to zabarwienie się skóry i białek oczu na żółto. Gdy poziom bilirubiny wzrasta, może to być symptom choroby lub dysfunkcji wątroby, anemii albo zablokowania się dróg żółciowych. Wysoka bilirubina związana jest z następującymi chorobami wątroby: choroba Gilberta, marskość żółciowa wątroby, alkoholowa choroba wątroby, wirusowe zapalenie wątroby.

Aby zbadać zawartość bilirubiny we krwi należy wykonać pomiar stężenia bilirubiny całkowitej. Wynik laboratoryjnych oznaczeń bilirubiny należy interpretować łącznie z objawami klinicznymi oraz wynikami innych badań, jak na przykład USG jamy brzusznej.