Kochankowie ze Śródziemia

Obieżyświat, łazik, Dunadan, król na wygnaniu, wiele przydomków przylgnęło do Aragorna podczas długich lat tułaczki, kiedy to błąkał się po pustkowiach pozbawiony nie tylko tronu i swego dziedzictwa, ale też ukochanej kobiety. Mimo iż oboje pragnęli wspólnej przyszłości to doskonale zdawali sobie sprawę, że piętrzą się przed nimi całe góry przeciwności losu, dzieli ich niemal wszystko, a łączy jedno – uczucie. Arwena, jako elficka księżniczka, obdarzona łaską długowieczności zdawała sobie sprawę, że jej ukochany jest śmiertelny i nie przypadnie jej w udziale zestarzeć się u jego boku i zalec we wspólnej mogile. To nie stanowiło jednak tak potężnej przeszkody jak pokrętne losy samego Obieżyświata. Araghorn był bowiem potomkiem królów Gondoru, a jego los nierozerwalnie splatał się z losem całego Śródziemia. Dlatego więc, mimo całego ogromu swego uczucia, nie mógł zrezygnować z obranej przez niego ścieżki i zignorować przeznaczenia, aby cieszyć się wspólnym życiem z ukochaną istotą. Postanowił poświęcić się dla dobra ogółu i odsunąć od siebie Arwenę. Los czasem bywa jednak łaskawy. Tak było i tym razem. Po wojnie o pierścień Aragorn powrócił w chwale i majestacie dawnych królów, a głowę zdobiła mu korona Gondoru. Dopełnił tym samym swojego przeznaczenia i mógł skupić się tym samym na swoim życiu, w którym brakowało już tylko jednego, Arweny. Elfka pragnęła tego samego i wkrótce stanęła u jego boku , jako królowa.

Para ta zaimponowała mi swoją nieustępliwością i konsekwencją w dążeniu do szczęścia i walce o swoją miłość. Było to jednak uczucie w pełni dojrzałe i gotowe do poświęceń. Zarówno Arwena, jak i Aragorn, potrafili stłumić emocje i poddać się przeznaczeniu, które czasem rzucało im kłody pod nogi. Dzięki uporowi i niezwykłej sile charakteru obu tych postaci ich miłość mogła rozkwitnąć w pełnej krasie i przynieść szczęście nie tylko sobie, ale też mieszkańcom kraju, nad którym sprawowali pieczę.