Na skróty, czyli - skąd się wzięło Amber Gold?

Zdarzyło Wam się kiedyś coś ukraść? Mnie - owszem. Miałam lat równo czternaście. Lata dziewięćdziesiąte. Słuchało się grunge'u i nosiło powyciągane swetry. Najtańszym ich źródłem były lumpeksy (dzisiaj mówi się na te sklepy second handy i są one popularne w kręgach tak zwanych „ikon stylu”, których mamy coraz większe stado; czy to nie zadziwiające, że można się stać „ikoną stylu” mając lat dwadzieścia i ze trzy publiczne występy za sobą?). W jednym z nich nabrałyśmy z przyjaciółką do przymierzalni po kilka sztuk ciuchów, wpakowałyśmy te dwa najbardziej szałowe (czytaj – najbardziej powyciągane) bezpośrednio do plecaków, dwa inne zgłosiłyśmy zaś do kasy, zapłaciłyśmy za nie i wyszłyśmy. Oczywiście obsługa niczego nie podejrzewała. Wyszłyśmy, chichocząc i ciesząc się naszym sprytem. W domu z dziką satysfakcją przymierzałyśmy łupy. Kilka dni później, chcąc zaimponować fajnemu koledze, opowiedziałam mu o naszej brawurowej akcji wyrwania za darmo szmat ze szmateksu. Kolega, zamiast się zachwycić, spojrzał z pogardą i powiedział: „Przecież to zwykła kradzież. Jak mogłyście to zrobić? Ja w życiu niczego bym nie ukradł, to obrzydliwe!”. Zrobiło mi się wstyd, tak bardzo miał rację.

Wybaczyłam sobie dość szybko. Dziecku też wybacza się to, że wymyśla niestworzone historie, że kradnie z szafki ciastka zachomikowane dla gości, że upuściło cukiernicę po babci. Zastanawia mnie jedno – gdzie jest ta granica, ten moment, gdy gówniarzowi nie warto już wybaczać i wzywa się policję? Widzę dookoła ludzi, którzy sami tę cieniutką linię przegapili i nadal sobie wybaczają fakt, iż żerują na innych. Jedzą to, na co inni zapracowali. Wyciągają z portfela gotówkę, którą ktoś w pocie czoła zarobił i wcale się z nimi nie chciał dzielić. Kupują sobie wódkę, papierosy, włoskie żarcie, sushi, domy, działki. Czy mają dzieci? Co im mówią, gdy dziecko chce zabrać innemu zabawkę w piaskownicy i wziąć ją do domu? Że to nieładnie? A może „Tak, Jasiu, zabierz Franiowi koparkę, Franio teraz nie widzi, zatem jest twoja!”? Co mówią samym sobie, gdy golą się przed wyjściem do pracy? Do pracy? Patrzą w oczy swojemu odbiciu? A może są dumni z osiągniętego celu i wypierają prawdę o środkach? A przede wszystkim – jak męczące musi być funkcjonowanie w ciągłym kłamstwie?

Z drugiej strony -  tak, to może być przyjemne. Do dziś pamiętam uczucie satysfakcji, jaką daje świadomość, że „udało się”, zastrzyk emocji i hormonów triumfu. Przechytrzyłyśmy panią ze sklepu, przechytrzyłyśmy cały świat, zasady, dorosłych nudziarzy, papierki, system, rodziców i frajerów, którzy nie potrafią pilnować swego. Szybko przyszło otrzeźwienie. Byłyśmy jednak tylko dziećmi, miałyśmy szczęście, zapewne nie tylko to.

Myślę o matkach tych wszystkich Marcinów P.. Myślę o matkach kobiet, które w ciąży zakładają fikcyjne firmy, by wyrwać na macierzyńskim dobrą kasę od ZUS-u. O matkach pospolitych złodziei i wielkich naciągaczy jeżdżących lexusami. Cóż, jeśli w ogóle starały się wychować swoje dzieci, były bardzo nieskuteczne. I teraz my, społeczeństwo, musimy się użerać z taką masą złodziei. Oni mówią, że kradną, bo jest źle. A przecież jest źle między innymi dlatego, że oni kradną. To takie żałosne, że w ogóle są! Nie mogę się z tym pogodzić.

Życzę temu P. wielu smętnych lat w więzieniu. Wielu niemądrym dzieciakom, które jeszcze nie przekroczyły swojej cieniutkiej linii, życzę, aby wyciągnęły wnioski z jego historii.