Bohaterska mama
Macierzyństwo. Przecież to taki piękny czas! Jedyny i niepowtarzalny. Inspirujący i wyrzucający z nas tyle miłości. Znacie to? Ja ciągle to słyszę. W telewizji i w prasie. I mam dosyć. Nie zgadzam się.
Cóż pięknego jest w czyszczeniu ubrań z kupy? Ile razy można słuchać: "mamo! mamo!". Czy tylko ja pragnę świętego spokoju? Czy tylko ja chciałabym wyjść na miasto, spotkać się z kimś, kto nie jest młodszy ode mnie o 25 lat (taka jest róznica między mną a moimi dziećmi). Pogadać o życiu, o tym co się dzieje na świecie, a nie tylko czy moje dziecko już chodzi, mówi i czy dużo je.
Ile można słuchać w telewizji o tym jak cudownie jest być mamą. Te wszystkie "cudowne mamy" zapominają o jednym: mają worek pieniędzy na opiekunki i mogą jednocześnie realizować się zawodowo i ewentualnie od czasu do czasu zająć się swoim dzieckiem. Dlaczego nikt nie powie o mamie, która 24h na dobę jest ze swoimi dziećmi? O takiej, która nawet w toalecie nie ma spokoju, bo ledwo zamknie za sobą drzwi, słyszy: "mamoooooo!". O takiej, która jest samotna, która nie ma męża lub mąż ciągle i nieustannie jest w pracy a jeśli już z niej wróci to jest taki zmęczony, że absolutnie nie wykąpie dziecka, nie położy go spać i nie pobawi się. Dlaczego nikt nie pisze o tych wszystkich matkach? Ile one muszą mieć w sobie cierpliwości, siły i odwagi, by codziennie rano od nowa robić to samo co wczoraj, przedwczoraj i tydzień temu? O tej, która nie może odkleić się od swojego dziecka? Nawet, żeby pójść do sklepu po cukier musi organizować całą wyprawę.
Nie jestem idealna, ale kocham swoje dzieci i chciałabym, żeby te wszystkie panie z opiekunkami i wspaniałymi mężami zamilkły na chwilę i dały głos, tym które są absolutnie same i radzą sobie ze wszystkim. Bo to właśnie one są bohaterkami godnymi podziwu.
