NIEROZERWANA PĘPOWINA

Pamiętam, zanim urodziła się moja córka strasznie mnie irytowało, kiedy obserwowałam matki „dzieciotyczki” i ich pociechy cierpiące na syndrom „cycka” czy „wisielca u nogi”. Postanowiłam, że nigdy-przenigdy nie będę taka. I co się stało?

Zachowywałam się dokładnie tak samo, a nawet jeszcze gorzej. Do tego stopnia byłam nienormalna, że moje kilkumiesięczne dziecko stawiałam w foteliku przed kabiną prysznicową i kąpałam się w jego towarzystwie.

Kurcze, skąd to się w nas bierze. Tak, jak u naszych dzieci obserwuję syndrom „cycka”, tak u nas zauważam syndrom „nierozerwanej pępowiny”. Jak te lwice walczymy o swoje stado nie pozwalając naszym pociechom zmierzyć się z jakże ciekawą dla nich rzeczywistością.  Nasze dzieci radzą sobie często lepiej, niż my sami. Te chore lęki niewiadomo skąd, po co i dlaczego przelewamy na te niczemu niewinne istoty.

Osobiście byłam do tego stopnia pokręcona, że kiedy wychodziłam z domu bez córki miałam uczucie, że zapomniałam ręki. Tak bardzo mnie to bolało i ten ból był tak wielce nie do zniesienia, że zrezygnowałam z samej siebie. Rozmowy ze znojomymi sprowadzały się przede wszystkim do omawiania konsystencji stolca mojej córki, a mój dotąd bogaty świat zaintereowań ograniczył się do śpiewania i słuchania wszystkiego „dzieciowego” i wydurniania się, w celu sprawienia radości mojemu dziecku. O ile na początku podobało mi się to, ponieważ miałam poczucie, że poświęcam dużo czasu mojej córce, o tyle z biegiem czasu zauważyłam, że sama na siebie ukręciłam bat.

Moja bystra, kilkumiesięczna córka tak mną manipulowała, że odmawiałam sobie dosłownie wszystkiego a byłam taka zmęczona, że zasypiałam na stojąco. Jakby tego było mało wyszkoliła mnie sobie w ten sposób, że każdej nocy ( i tak było przez dwa i pół roku) wstawałam średnio siedem razy w nocy, żeby skakać jak małpka po pokoju, bo ją to rzekomo uspakajało. Do dziś pamiętam otwarte usta moich sióstr mocno  zszokowanych widokiem siostry skaczącej na jednej nodze i jednocześnie karmiącej piersią córkę. Ba, nie lada wyczyn.

Ale wtedy nie miałam tyle świadomości, co dziś. Byłam na nie wściekła, że się śmieją i nie rozumieją, że moje dziecko ma kolkę i tylko w ten sposób się uspakaja. Oczywiście patrząc na to z perspektywy czasu jestem przekonana, że sama sobie wymyśliłam tą kolkę, że moje dziecko było okazem zdrowia, które najprościej w świecie owinęło sobie mnie wokół palca. Na szczęście kiedyś nie wytrzymałam i z wycieńczenia przespałam całą noc a moje dziecko płaczące przez godzinę albo i całą noc (nie wiem tego, bo mój organizm się zbuntował i tej nocy się już nie podniósł) uspokoiło się samo.                                                                                                                                     

 Dzisiaj wiem, że płacz jest tak samo potrzebny, jak powietrze do oddychania a moja pięcioletnia, prawie sześcioletnia córka wyznała mi ostatnio, że ona to nawet lubi czasem dostać jakąś karę, bo wtedy może się pozłościć, powrzeszczeć i potupać do woli., cha cha..,  Czyli nasze dzieci kochają jasno ustalone reguły. 

Mój Boże, jak długo mi zajęło, żeby to zrozumieć.

Jedno jest pewne: każdy z nas musi się sam przekonać na własnej skórze, jak to jest być rodzicem, co funkcjonuje a co nie.

I kolejna sprawa: wszystko musi biec swoim, naturalnym rytmem. Nie da się czegoś ominąć, przeskoczyć, bo i tak prędzej czy później to wróci. Trzeba wsłuchać się w samego siebie i czasami trochę odpuścić; nie dać się zasypać mądrym poradnikom, babciom i nianiom coraz to nowszymi radami. Trzeba zaufać samym sobie.

Do miłego...