Zmarł Richard Rogers. Architekt, który projektował m.in. Centre Pompidou

Ten budynek kojarzą wszyscy: długa, szklana bryła, która zdaje się obrastać tym, co każdy "porządny budynek" chowa we wnętrzu. Schody rytmicznie płyną wzdłuż transparentnej fasady dumnie pną się od najniższej do najwyższej kondygnacji, nawet otwory wentylacyjne, wystają na zewnątrz niczym gigantyczne peryskopy. I jeszcze te kolory, intensywne, zdradzające funkcję poszczególnych elementów tej techniczno-architektonicznej plątaniny. Niebieski  - układ klimatyzacyjny, żółty - instalacje elektryczne, czerwony - urządzenia odpowiedzialne za bezpieczeństwo, a zielony - wodociągi.

Tak wygląd gmach Centre Georges Pompidou - paryskiej galerii sztuki współczesnej, oddany do użytku w 1977 roku, zaprojektowany przez Richarda Rogersa i Renzo Piano - duet, który architektura połączyła na długie lata. Paryżanie na widok tej realizacji z miejsca podzielili się w swoich reakcjach. Słów krytyki pod adresem budynku było tyle samo (jeśli nie więcej) co zachwytów nad jego późnomodernistyczną, dekonstrukcyjną formą.

Ani Richarda Rogersa ani Renzo Piano głosy te pewnie nie dziwiły. Obydwaj byli przyzwyczajeni, że ich realizacje budzą emocje. Kto wie, ze swoim zamiłowaniem do łamania schematów może nawet na to liczyli.

Richard Rogers urodził się 23 lipca 1933 roku we Florencji. Studiował na Architectural Association School w Londynie, a później na Uniwersytecie Yale. W 1963 wraz ze swą ówczesną żoną oraz poznanym na studiach małżeństwem założył biuro o nazwie Team 4.

Kolejnym etapem jego kariery, była współpraca z Renzo Piano - stworzenie Centre Pompidou można uznać za ukoronowanie tego rozdziału. W połowie lat 70. Richard Rogers założył własną pracownię, dziś noszącą nazwę Rogers Stirk Harbour + Partners.

Richarda Rogersa uważa się za jednego z najciekawszych architektów XX wieku. Jego styl wyróżniał się śmiałymi rozwiązaniami, polegającymi na czynieniu z technicznych elementów integralnych, a nierzadko również dekoracyjnych części budynku. Jego obiekty mają monumentalną formę, będącą zwykle połączeniem prostych, geometrycznych brył, pozbawionych dekoracyjnych okładzin czy ozdobnego detalu. Monumentalizm formy potęgowało otoczenie - Rogers wymagał, by przed jego budynkami pozostawać puste place, tak by obiekt mógł "wybrzmieć" w przestrzeni.

"Moja architektura jest czytelna, lekka i elastyczna. Możesz ją przeczytać, wyciągnąć z niej wnioski. Patrzysz na budynek i widzisz, jak jest zbudowany. Wydobywam jego konstrukcję na zewnątrz" - mówił.

Co ciekawe, jego estetyka, kojarzona zwykle z nurtem high-tech, często znajdowała zastosowanie w projektach budynków publicznych, którym zwyczajowo nadaje się reprezentacyjne, stonowane formy. W swoim portfolio Richard Rogers miał realizacje takie jak: gmach Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, czy Tribunal de Grande Instance w Bordeaux.

W ciągu swej długiej kariery Richard Rogers zdobył niemal wszystkie najważniejsze architektoniczne wyróżnienia. Został uhonorowany m.in. nagrodą Pritzkera, złoty medal Królewskiego Instytutu Architektów Brytyjskich oraz Złotym Medalem Amerykańskiego Instytutu Architektury. Otrzymał też tytuł szlachecki z rąk królowej Elżbiety II.

Mimo szeregu nagród i wyróżnień, jego antyklasyczna architektura budziła kontrowersje. Mówi się, że do jednego z jej krytyków należał książę Karol.

Richard Rogers zmarł w sobotę, 18 grudnia. Wiadomość o śmierci podali współpracownicy z jego studia architektonicznego.

"Zostanie zapamiętany jako człowiek o ogromnej energii i  charyzmie" - napisało studio w oświadczeniu. "Był człowiekiem wielkiej uprzejmości i uczciwości, oddanym w równym stopniu sztuce , architekturze i urbanistyce, jak i życiu miasta i pozytywnej zmianie społecznej".

Richard Rogers miał 88 lat.