Wulkan dobrej energii

Słuchając jej ciepłego, aksamitnego głosu trudno uwierzyć, że dziennikarką radiową została przez przypadek. Maria Szabłowska (65) chciała wykorzystać swój talent do nauki języków obcych i zostać tłumaczem... literatury arabskiej. Zdała na filologię orientalną na Uniwersytecie Warszawskim. W realizacji tych planów przeszkodziły ówczesne realia.

W latach 60. na stypendia z tego kierunku mogli jeździć wyłącznie mężczyźni. Kraje arabskie nie życzyły sobie wtedy kobiet. - Już po drugim roku studiów zorientowałam się, że nic z moich ambitnych planów nie wyjdzie. No bo jak tu się nauczyć perfekcyjnie języka, skoro człowiek nie może wyjechać do krajów, gdzie się nim posługują... - dziwi się pani Maria.

Żegnając się z marzeniami o pracy tłumacza, nie myślała jeszcze o radiu. Któregoś dnia została jednak zaproszona do popularnej wówczas Rozgłośni Harcerskiej (mieszczącej się w budynku dzisiejszego Teatru Buffo w Warszawie). W programie dla licealistów opowiedziała o trudnych, ale fascynujących studiach na arabistyce.

Po zakończeniu audycji prowadzący Tadeusz Sznuk (68) pogratulował jej występu i powiedział, że ma melodyjny, radiowy głos. - Był przy tym Witek Pograniczny, który oprawiał całość audycji muzycznie. I mówi do mnie: "Skoro ty znasz angielski, to może byś nam się przydała w Studiu Rytm?" Tak trafiłam do Polskiego Radia. Praca tak mnie wciągnęła, że na początku pracowałam bez etatu. Zakochałam się w tym miejscu. I właściwie od tamtego momentu bez przerwy tam pracuję - wspomina dziennikarka.

Ambitna i obowiązkowa, czuła, że powinna dowiedzieć się czegoś więcej o zawodzie, z którym wiązała przyszłość. Po ukończeniu orientalistyki (pisała dyplom z prasy arabskiej) skończyła więc jeszcze dwuletnie podyplomowe studium dziennikarstwa. I ostatecznie związała z Polskim Radiem.

Gdy Studio Rytm zniknęło z anteny, pracowała w "Muzyce i Aktualnościach", potem w Muzycznej Jedynce. - Kocham magię radiowego studia - zapewnia po latach.

Ciepła, domowa. Kocha kwiaty i lubi zajmować się ogrodem. Ale pani Maria zjednała sobie nie tylko sympatię słuchaczy. - Była też osobą bardzo lubianą w zespole. Taka światowa, "zachodnia". Wiedziała, co modne, gdzie warto jechać na wakacje. Dziewczyny lubiły z nią przy kawie rozmawiać o ciuchach. Marysia ubierała się według najnowszych trendów. Była takim kolorowym kwiatuszkiem w tamtej ponurej rzeczywistości - opowiada jej kolega Polskiego Radia.

Ona sama uważa, że najgorsze, co mogłoby ją spotkać to bezczynność. Dlatego bardzo ucieszyła się, gdy w 1986 roku szefowie polskiej telewizji zaproponowali jej poprowadzenie sobotniego programu rozrywkowego "Stare, nowe, najnowsze". Potem prowadziła jeszcze m.in. magazyn "Kawa czy herbata?" (w parze z Jackiem Żakowskim). Ale największą przyjemność sprawiała jej praca przy programach muzycznych.

Najpierw było to "Dozwolone od lat 40. ", potem (z Krzysztofem Szewczykiem) "Wideoteka Dorosłego Człowieka". - Nie mam wykształcenia muzycznego. Jestem muzykiem tylko z miłości - mówi o swoich pasjach dziennikarka. Przyznaje też, że jej ulubionym medium pozostaje radio. Dlatego tak zabolało ją, gdy po 33 latach pracy szefowie stacji zwolnili ją za rzekomą nieumiejętność pracy w nowoczesnej stacji. Swoich praw dochodziła w sądzie. Wygrała. Po kilkumiesięcznej przerwie wróciła do pracy.

Pracy w radiu zawdzięcza zresztą także szczęście w życiu prywatnym. To w budynku Polskiego Radia na Malczewskiego poznała swojego męża, dziennikarza Marka Lipińskiego. Ich córka Małgorzata skończyła wydział Wzornictwa ASP i odnosi sukcesy jako projektantka. Dom dla pani Marii jest miejscem, do którego najchętniej wraca, w którym ładuje akumulatory. Tu się wycisza, tu w skupieniu słucha muzyki. Ale też dużo czyta. Świetnie gotuje, uwielbia zajmować się ogrodem. Ma bardzo pogodne usposobienie. Jest żywiołowa, spontaniczna i... uparta. Nie sposób jej nie polubić!

Iza Wojdak

Świat i Ludzie 19/2012