Nazywam się Craig, a nie Bond...

Uroda jest darem. Często niesprawiedliwym. Daniel Craig (rocznik ’68) nie ma jednak powodów do narzekań. Został potraktowany przez naturę bardziej niż sprawiedliwie. Niewysoki (178 cm), z charakterystycznie odstającymi uszami, niekształtną głową, opadającymi powiekami, zbyt dużym nosem i głębokimi bruzdami na czole. Gdyby nie lazurowe, przenikliwie zimno patrzące oczy, nie podarowałbym wówczas mężczyźnie z fotografii ani milisekundy mojej uwagi. "Wówczas" w tym wypadku dotyczy jesieni 2003 roku.

Przeglądając w londyńskim metrze - w drodze z lotniska Heathrow do kongresowego hotelu - weekendowe wydanie "The Guardian", natrafiłem na wywiad z niemiecką prezenterką telewizyjną, piosenkarką i aktorką Heike Makatsch. Mało znana u nas w Polsce, wszechstronnie utalentowana stawała się ikoną niemieckiego kina. Od lat mieszkająca w Londynie, wielokrotnie wyróżniana prestiżowymi nagrodami, biorąca udział w wielu międzynarodowych, ambitnych produkcjach jeśli chodzi o życie prywatne. Wywiad z nią ilustrowany był kilkoma fotografiami. Na jednej z nich stoi obok nieatrakcyjnego, długowłosego blondyna w czerwonym T-shircie z czarną brezentową torbą przewieszoną przez ramię. Z wypowiedzi aktorki wynika, że to jej chłopak, nazywa się Daniel Craig, jest brytyjskim aktorem i są z Makatsch w związku od 1996 roku.

Na kolejnej fotografii "The Guardian" publikuje zbliżenie twarzy aktora. I to z tego zdjęcia spojrzały na mnie przenikliwe, błękitne oczy. Makatsch poznała Craiga na planie filmu "Obsession" (reż. Peter Sehr) w 1996 roku. Jej rola została nagrodzona (1998) German Film Award, udział Craiga - przemilczany. Mimo że moim zdaniem - wróciłem do tego filmu ostatnio - zagrał znakomicie. Związek Makatsch i Craiga zakończył się bez rozgłosu w 2004 roku. Oboje do dzisiaj milczą na ten temat. Pytany (głównie przez niemieckich dziennikarzy) o Makatsch aktor, dyskretny jak angielski dżentelmen, prosi o następne pytanie. Ona z kolei mówi "o trwałej przyjaźni z Danielem", intrygująco się uśmiechając.

W 2003 roku ów Daniel był innym Danielem niż ten po premierze "Casino Royale" (reż. Martin Campbell) w 2006 roku. Tak naprawdę "musiał stać się inny", jak mówił w wywiadzie dla amerykańskiego wydania dwumiesięcznika "Esquire" w 2012 roku. Stał się kimś innym dokładnie 14 października 2005 roku, kiedy to podczas konferencji prasowej w Londynie ogłoszono, że to niejaki Daniel Craig będzie następcą Pierce’a Brosnana w roli Jamesa Bonda w kolejnej ekranizacji przygód agenta 007. Nagle Anglia i z nią cały świat dowiedziały się o jego istnieniu. To wydarzenie przeniosło Craiga z przestrzeni "aktora okazyjnych ról" do małego, ekskluzywnego świata aktorów ze szczytu listy.

Jak mówił w wywiadzie, okraszając to przekleństwami: "Wstrząsnęło mną. Pogmatwało mnie diabelnie. A na dodatek nie wydawało mi się to zbyt zabawne". Początek historii Daniela Craiga jako potencjalnego Jamesa Bonda zabawny z pewnością nie był. Można nawet przypuszczać, że musiał być dla niego bolesny. James Bond jest wprawdzie postacią fikcyjną, ale jako agent Jej Królewskiej Mości w służbie brytyjskiego wywiadu wojskowego jest traktowany w Wielkiej Brytanii nieomal jak dobro narodowe, a każda premiera nowego Bonda to narodowe święto. I oto nagle przedstawiają "takiego zupełnie nikogo" jako nowego 007!

Brytyjskie media zorganizowały prawdziwą krucjatę przeciwko Craigowi. "Niepozorny", "za bardzo blond", "chyba szpiedzy im się pomylili, bo Craig to agent o wątpliwej urodzie Władimira Putina", "wystraszony", "niski, brzydki i na pewno cierpi na chorobę morską" - to bardziej delikatne określenia, jakie kursowały wówczas w tamtejszych drukowanych i elektronicznych mediach. Niektóre z bulwarowych gazet - "idąc za gromkimi głosami publiczności" - nawoływały nawet do bojkotu filmu, próbując doprowadzić do wyeliminowania Craiga z obsady. Na szczęście, nieskutecznie. Po premierze "Casino Royale" bardzo często te same media wyrażały jednoznaczny zachwyt: "przekonujący bardziej niż poprzednicy", "triumfalny", "najbardziej męski ze wszystkich Bondów", "taki nasz, w 100 procentach brytyjski".

Cały materiał znajdziesz w najnowszym numerze magazynu PANI - już w sprzedaży!