Papież Franciszek: Jaki był zanim został głową Kościoła?
Wychowywał się w ubogiej dzielnicy Buenos Aires i nigdy nie zapomniał o biednych - nie tylko apelował o to, by pomagać ludziom w potrzebie, ale także odwiedzał przytułki i hospicja. Lubił piłkę nożną, dobrą literaturę i naukę języków, nie przepadał za blichtrem i ceremoniałem. Papież Franciszek pod wieloma względami nie przypominał swoich poprzedników, a jego skromny styl życia od początku pontyfikatu przyciągał do niego tłumy wiernych.
Jorge Mario Bergoglio, czyli późniejszy papież Franciszek, urodził się 17 grudnia 1936 roku w Buenos Aires. Jego ojciec, Mario José Bergoglio, pochodził z Włoch, jednak w młodości wraz z rodziną wyemigrował do Argentyny. Zgodnie z rodzinnym przekazem powodem miało być dojście do władzy Benito Mussoliniego i niezgoda na życie pod rządami faszystów.
W Argentynie Mario ożenił się z Reginą Sívori, z którą miał piątkę dzieci - najstarszym dzieckiem był właśnie przyszły papież. Za utrzymanie rodziny odpowiedzialny był Mario, który pracował jako księgowy - w domu się nie przelewało, ale po latach papież Franciszek wspominał, że mimo skromnych warunków rodzina nigdy nie zaznała głodu.
Poważna choroba
Niewiele wiadomo o wczesnym dzieciństwie Jorge, poza tym, że kontakt z zakonnikami miał od początku edukacji - uczęszczał bowiem do Wilfrid Barón de los Santos Ángeles, szkoły prowadzonej przez Zakon Salezjanów. Następnie ukończył technikum chemiczne i przez pewien czas pracował w laboratorium. Jako nastolatek Jorge interesował się piłką nożną (to pasja, która nigdy nie minęła - papież był zagorzałym fanem argentyńskiej drużyny San Lorenzo) i literaturą.
Już wtedy był bardzo religijny - codziennie przez pracą starał się codziennie uczestniczyć we mszy świętej. Myśli o kapłaństwie towarzyszyły Jorge przez kilka lat, jednak zanim wstąpił do seminarium, musiał zmierzyć się z poważną chorobą, której skutki miały towarzyszyć mu już zawsze - w 1958 roku zachorował na poważną infekcję górnych dróg oddechowych, która skończyła się usunięciem fragmentu prawego płuca.
Ścieżka duchowa
Po powrocie do zdrowia w wieku 21 lat rozpoczął naukę w seminarium duchownym w Villa Devoto i wstąpił do Zakonu Jezuitów. To właśnie w tym czasie ujawnił się niezwykły talent Jorge do języków obcych - papież posługiwał się biegle, m.in. hiszpańskim, włoskim, angielskim, francuskim i niemieckim.
W trakcie studiów Bergoglio interesował się wieloma dziedzinami nauk - m.in. teologią, filozofią, z której obronił licencjat (uczelnia Colegio Máximo San José), literaturą i psychologią. 13 grudnia 1969 roku, w wieku 33 lat, Jorge przyjął święcenia kapłańskie i został księdzem. Profesję wieczystą złożył cztery lata później i od tego czasu przez cztery lata sprawował funkcję prowincjała Zakonu Jezuitów w Argentynie, nie rezygnując jednocześnie z pracy naukowej.
Zamiłowanie do nauki i skromnego życia
Dla Bergoglio nauka była ważna przez całe życie - nie tylko sprawował funkcję rektora jezuickiej uczelni Colegio Máximo de San José w San Miguel, ale także sam kontynuował edukację, m.in. we Frankfurcie nad Menem. Jeszcze na długo przez otrzymaniem sakry biskupiej (27 czerwca 1992) słynął z bardzo ascetycznego i skromnego życia.
Przez lata nie korzystał z pomocy - samodzielnie gotował i poruszał się komunikacja miejską, co nie było standardem wśród duchowieństwa. Szczególną troską otaczał ubogich, co również było charakterystycznym elementem jego późniejszego pontyfikatu.
Odwiedzał szpitale i przytułki, troszczył się o wykluczonych. Jednym z najszerzej opisanych i komentowanych zdarzeń były odwiedziny w hospicjum, w którym Bergoglio najpierw rozmawiał z chorymi, a następnie obmył i ucałował stopy 12 osobom zakażonym wirusem HIV. Wizyta miała miejsce w 2001 roku, tym samym, w którym papież Jan Paweł II kreował Bergoglio na kardynała.
Do 2013 roku Bergoglio pełnił obowiązki arcybiskupa metropolity Buenos Aires, które zakończył z powodu wybrania go na 266. papieża.
