Przywykliśmy uważać, że im więcej lat dzieli rodzeństwo, tym trudniej o dobre relacje między nimi. Bo jak tu złapać kontakt, gdy jedno kończy szkolę, a drugie dopiero ja zaczyna. To nie do końca prawda…
Pierwszy raz razem na ekranie bracia Pazurowie pojawili się 17 lat temu w "Pożegnaniu z Marią" w reż. Filipa Zylbera. Całkiem niedawno Radosław wcielił się w postać gangstera w filmie "Weekend", debiucie reżyserskim Cezarego. - Namówiłem go na rolę "wbrew warunkom". Zagrał czarny charakter, zresztą bardzo przekonująco - chwali go brat. - Dla mnie to był tylko fajny epizod, świetna okazja, żeby się spotkać - zaznacza młodszy Pazura.
Różnica wieku między nimi wynosi siedem lat. - Jak Radek się urodził, byłem w pierwszej klasie szkoły podstawowej - wspomina Cezary. - Był olbrzymi. Ważył prawie 6 kilogramów, miał 56 centymetrów długości. Poszliśmy z kolegami popatrzeć i w końcu oni mówią: "Nie martw się, to twój brat. Nie musi od razu ładnie wyglądać". Nawet dziś, po latach, Cezary potrafi z fotograficzną pamięcią odtworzyć scenki ze wspólnej przeszłości. - Całe moje dzieciństwo związane jest z Radkiem - tłumaczy. Jako siedmiolatek umiał już prać tetrowe pieluchy i prasować, do niego też należała opieka nad maluchem. Karmił go z butelki, wyprowadzał na spacerki. Raz szedł z wózkiem, Radek miał może półtora roku, patrzy, a na gałęzi siedzi mucha olbrzymka. Chciał ją złapać i pokazać w szkole, na chwilę puścił wózek. Ten stoczył się po kocich łbach, brat wypadł na kamienie. Była krew, ale nic mu się nie stało. Dostał straszną burę od mamy. Wspomina, że wszędzie chodził z wózkiem. Nawet gdy bawił się w chowanego.
- Mało pamiętam z dzieciństwa - mówi młodszy brat. Mam wrażenie, że świetnie radziłem sobie sam. Czasem czułem się wręcz, jakbym był jedynakiem. Od początku żyliśmy z Czarkiem w dwóch oddzielnych światach. Nie przypominam sobie, żeby on się mną jakoś szczególnie zajmował.
- Byłem tchórzem - przyznaje Cezary. - Swoje kompleksy na podwórku leczyłem wyczynami Radka. On słabo jeszcze chodził, a już kopał piłkę, lewą i prawą nogą, tak go nauczyłem. Ja nie umiałem robić fikołka w przód, on potrafił. Osiągnął mistrzostwo w ping-pongu. Brałem go potem ze sobą tam, gdzie stały stoły. Podchodziłem do dorosłych i mówiłem, pokazując na Radka: "Ten mały to by z panem wygrał". Słyszałem śmiech: "Coś takiego?!". "A założymy się o 10 zł?", pytałem niezrażony. Zawsze wygrywał.
Cezary pamięta, że jak Radek coś zbroił, to jemu się obrywało. - Raz odrabiam lekcje. Mówię, żeby mi nie zawracał głowy, bo się teraz uczę do klasówki. Poszedł do drugiego pokoju, walnął ręką w misę z landrynkami, tak że się rozsypały. Mama pyta: "Co się stało?", a Radek: "Czarek mnie uderzył". Jak mogłem go uderzyć, kiedy byłem w innym pokoju?! Mama przybiegła i dała mi ścierką w łeb. Taka jest sprawiedliwość.
- Moja szkoła podstawowa i jego liceum to był czas, kiedy totalnie oddaliliśmy się od siebie - wspomina Radek. - Czarek bywał bardzo zajęty, trochę chorował. Mnie natomiast więcej było wolno. Lubiłem spędzać czas poza domem, z chłopakami z osiedla. Miałem swoje sportowe pasje, przede wszystkim piłkę nożną. Byłem szczęśliwy.
Rodzice wpoili mu, że Czarek jest kimś, z kogo powinien brać przykład. Chodził do tych samych szkół i od początku zderzał się z legendą brata. To nie było łatwe, bo często miał wrażenie, że jest do niego porównywany. Jako dorastający chłopak był totalnie zauroczony Czarkiem. - Chodziłem do liceum, on już studiował - opowiada Radek. - Bardzo mi wtedy brakowało jego obecności. Kiedy się zjawiał, to było święto. Żyłem jego opowieściami, poruszały moją wyobraźnię i sprawiały, że zainteresowałem się sztuką. Należałem do kółka teatralnego, brałem udział w konkursach recytatorskich, które wygrywałem. Śmiem twierdzić, że zostałem aktorem dzięki bratu, choć on był temu od początku przeciwny.
- Bałem się o niego - tłumaczy Cezary Pazura. - Czułem się po rodzicielsku odpowiedzialny. Już wiedziałem, że aktorstwo to nie jest kawałek lekkiego chleba. Ale on był uparty i postawił na swoim. W szkole teatralnej uczyłem go na pierwszym roku, byłem asystentem Jana Machulskiego. Pomagałem mu też finansowo, bo stypendia wtedy były mizerne, a ja już zaczynałem nieźle zarabiać. Wbrew obawom brata Radek dobrze sobie radził, był ambitny i samodzielny. Dostawał coraz ciekawsze role w filmie i teatrze. - To, że Czarek był już w tym czasie popularny, paradoksalnie, bardziej mi przeszkadzało, niż pomagało - wspomina. - Choć wielu ludzi myśli, że jest odwrotnie. Środowisko przyglądało mi się podejrzliwie. Jest już jeden Pazura, to po co drugi. Musiałem uwolnić się spod uroku brata i udowodnić, że istnieję w tym zawodzie niezależnie.
W tych dążeniach Radka wspierała żona Dorota Chotecka, również aktorka. Zadał sobie pytanie, kim jestem? I w końcu znalazł odpowiedź. Dużą rolę w jego wewnętrznej transformacji odegrał wypadek, który omal nie pozbawił go życia. Przewartościował wszystko. W dniu wypadku Cezary kręcił film na Litwie, w przerwie poszedł do garderoby. - Patrzę, mam 45 nieodebranych wiadomości. Dzwoni telefon. To kolega: "Wiesz już?", pyta. Ja na to, że nic nie wiem. On: "To usiądź. Twój brat nie żyje". Taką informację usłyszał w radiu. Po chwili rozmawiam z mamą. "Żyje, żyje", uspokaja mnie głos w słuchawce. Natychmiast zadzwoniłem do brata i udało mi się jeszcze z nim porozmawiać, zanim stracił przytomność. Ten wypadek to była masakra, bardzo się bałem, że mogę go stracić. - Mnie to doświadczenie zbliżyło do Boga i nauczyło, że rodzina jest najważniejsza - mówi Radek. - Liczą się czas i uwaga poświęcona bliskim, to dużo istotniejsze niż kariera.
Urodziła się moja córka Klara, potem Cezary został ojcem Amelki. Obaj jesteśmy dorośli, różnica wieku przestała mieć znaczenie. A jednak mam wrażenie, że w tym dorosłym życiu nie zadaliśmy sobie trudu, żeby poznać się bliżej. Przeszkadza mi, że nasze kontakty są takie sporadyczne i powierzchowne. Znam raczej świat zewnętrzny Czarka, jego role i sukcesy, ale nie wiem, co czuje, o czym myśli. Chciałbym z nim kiedyś pojechać w jakąś leśną głuszę. Z dala od ludzi i telefonów. Usiedlibyśmy nad wodą i pomilczeli. A potem zaczęlibyśmy rozmowę…
