Olga Frycz: Świadectwo dojrzałości

Okolica segmentów i domów jednorodzinnych. To mój trzeci wywiad z Olgą Frycz. Do tej pory spotykałyśmy się w jej mieszkaniu na Powiślu, w starej kamienicy z niedużym podwórkiem, której klimat przypominał jej rodzinny Kraków. Niedaleko modne restauracje, księgarnie, sklepiki. Lubiła miejskie życie. Teraz zaprasza do apartamentu na obrzeżach warszawskiego Ursynowa. Spokój, dużo zieleni i daleko do centrum.

W progu witają mnie dwa psy. Na widok bulteriera odruchowo się spinam. "Jest przyjazny, chce się tylko przywitać", uspokaja Olga i wyprowadza go do ogrodu. Żałuję, że pogoda jest kiepska i nie możemy porozmawiać na tarasie wśród drzew, hortensji i rododendronów. Siadamy przy dużym drewnianym stole. Oddziela nowoczesną kuchnię od salonu z kominkiem i biblioteką na całą ścianę. Olga robi herbatę. Zamaszysta kolorowa spódnica przykrywa ciążowe kształty. Wciąż jest drobna i dziewczęca. Ale chyba nie tak krucha jak kiedyś.

Filigranowa, wrażliwa - tak bym cię kiedyś opisała. Zdziwiłam się, gdy przeczytałam, że od dwóch lat trenujesz tajski boks, muay thai. Nie mogę sobie wyobrazić Olgi Frycz, która kopie kogoś kolanem...

Olga Frycz: To rzeczywiście brutalny sport, ale ja trenowałam go rekreacyjnie. Nie miałam kontuzji, niewiele siniaków i nikogo nie skrzywdziłam. Ucierpiałam raz. Mocno dostałam w głowę, moja sparingpartnerka użyła za dużo siły, nie zdążyłam się osłonić i... zrobiło mi się ciemno przed oczami. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. W muay thai najbardziej lubię ćwiczenia techniczne, od sparingów migałam się, jak tylko mogłam, wykorzystywałam zdolności aktorskie i udawałam, że na przykład boli mnie brzuch. A gdy nie było wyjścia, dogadywałyśmy się z partnerką: "zróbmy to delikatnie". Zadawanie bólu nie leży w mojej naturze. Trener zwracał mi uwagę: "Jeśli nie lubisz używać siły, może powinnaś pójść na balet".

Po co był ci tajski boks? Chodziło o rozładowanie złości?

- Trafiłam na niego przez przypadek. Lubiłam oglądać sporty walki. Gdy nie mogłam w nocy spać, włączałam telewizor. Najczęściej leciały gale boksu. Relaksowały mnie, naprawdę. Poszłam do klubu i trafiłam na zajęcia grupowe. W sali trenowało ponad sto osób. Zaparowane szyby, zapach potu, mokra mata, na której stanęłam w skarpetkach, brzydziłam się boso. Dostałam półtoragodzinny wycisk, po którym byłam bordowa na twarzy, lał się ze mnie pot, a ciuchy mogłam wyżymać. Ale potem endorfiny zrobiły swoje. Poczułam się lekko, jakbym zrzuciła ogromny ciężar. Nigdy nie czułam się tak dobrze nawet po siłowni. Zaczęłam chodzić na tajski boks regularnie.

Tam poznałaś Grzegorza, był twoim trenerem. Mało romantyczny początek. 

- Grześ jest właścicielem klubu. Gdy go zobaczyłam, pomyślałam: "Jaki fajny facet". Jednak bez podtekstów. Na treningach nie miałam szans wyglądać ładnie, choćbym się starała. No i był trenerem, przed którym czułam ogromny respekt. Ale z czasem, gdy nie pojawił się na zajęciach raz czy drugi, zrozumiałam, że bez niego już nie jest tak fajnie.

Kto zrobił pierwszy krok? 

- On, na Facebooku. Zobaczył, że mam psa, sam ma bulteriera, zaproponował spacer. Myślałam, że będzie jak w filmach. Psy będą biegać, bawić się, zajmą naszą uwagę, więc nie będzie drętwo. Niestety, nie były sobą zainteresowane, każdy poleciał w inną stronę. Ale nam dobrze się rozmawiało. Coraz częściej się spotykaliśmy. Jeździliśmy nad rzekę, do lasu. Kumplowaliśmy się, jednak ja w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że nie zależy mi, by mieć nowego kolegę. Miałam ich wielu. Byłam po trudnym rozstaniu, brakowało mi siły na podchody. Powiedziałam mu to. Zakomunikowałam szczerze, czego chcę. On chyba tego oczekiwał. Zostaliśmy parą. Niedługo potem kupiliśmy mieszkanie. Znajomi śmieją się, że wspólny kredyt to silniejsza deklaracja niż oświadczyny.

Nadal jest twoim trenerem? 

- Przestałam regularnie ćwiczyć, kiedy w naszym mieszkaniu zaczął się remont. Większość spraw była na mojej głowie i po prostu na nic nie miałam siły. Później zaszłam w ciążę, więc przychodziłam na treningi indywidualne, trochę lżejsze. Grzesio żartuje, że go oszukałam, myślał, że poznał fitdziewczynę, a okazało się, że najbardziej lubię książki, gary i ogródek.

Pielesz grządki w ogrodzie? 

- Nie mam ich wiele, ale sadzę drzewa i kwiaty. To mnie relaksuje, sprawia przyjemność, podobnie jak gotowanie. Piekę ciasta, robię tarty, w lodówce zawsze jest garnek z zupą. Lubię prowadzić dom. Nawet sprzątanie sprawia mi frajdę. Uwielbiam proszki i płyny do płukania. Dodaję ich do pralki tyle, żeby w domu pachniało świeżym praniem. Choć nasze mieszkanie nie jest sterylne, a na sofie leżą rozrzucone książki, jestem typem, który nie odpocznie, jeśli na blacie w kuchni są niepozmywane naczynia.

Zawsze wydawało mi się, że lubisz miejskie życie. Nie brakuje ci go? 

- Obawiałam się, że będzie mi go brakować. Wychowałam się w centrum Krakowa, przy ulicy Królewskiej. Kiedy przyjechałam do Warszawy, najpierw zamieszkałam w centrum, potem kupiłam mieszkanie na Powiślu. Wszędzie miałam blisko, prowadziłam intensywne życie towarzyskie, ale co miałam robić? Byłam młodziutka, spragniona wrażeń, ludzi, trudno, żebym siedziała w domu. Nie było dnia, żebym nie spotkała w mieście kilkorga znajomych. Z czasem zaczęło mnie to męczyć. Bywało, że szłam na kawę z książką, chciałam pobyć sama, a za plecami słyszałam: "Oj, czeeeść!". I musiałam gadać, choć nie miałam ochoty. Tu mam ciszę. Zawsze marzyłam o własnym kawałku ziemi. Chciałam mieć miejsce, gdzie mogłabym położyć się na trawie, gdzie nikt by mnie nie widział. Gdy znaleźliśmy to spokojne osiedle, od razu się zakochałam. Grześ był sceptyczny. Pracuje w centrum. "Daleko", kręcił głową. Mówiłam: "Słuchaj, obok mamy stację kolejową, będziemy jeździć do miasta, omijając korki. Przecież lubisz pociągi". Patrzył na mnie i nie wierzył w to, co mówię. Oczywiście odkąd tu mieszkamy, jeszcze nigdy nie jechałam do miasta kolejką, ale też żadne z nas nie pędzi rano do pracy. A znajomi? Przyjaciół mam kilkoro. Większość koleżanek ma już dzieci. Kiedy chcemy się spotkać, zapraszam ich do nas. Tak jest prościej.

Jest coś, co z krakowskiego rodzinnego domu przeniosłaś do swojego? 

- Dosłownie? Wiele książek, płyt winylowych, kaset magnetofonowych i VHS, na których mam nagrania z dzieciństwa. Są na nich moi bracia, siostra, ja, mama i tata. Pamiętam, że gdy ojciec kupił kamerę, mieliśmy ją jako jedni z pierwszych na osiedlu. Niestety część filmów z dzieciństwa przepadła. Z bratem nagrywaliśmy na nich odcinki serialu "Z archiwum X". Nie przypuszczałam, że za ileś lat będą miały dla nas taką wartość. Gdy mama pierwszy raz odwiedziła nas w nowym mieszkaniu, zauważyła, że mamy taką samą drewnianą podłogę w jodełkę jak na Królewskiej. Różni się tylko tym, że nie skrzypi. No i duży stół. Zdziwiła się, że nie mamy telewizora, jest za to miejsce na rzutnik.

Zastanawiasz się czasem, co takiego zawdzięczasz mamie, co będziesz chciała przekazać dziecku? 

- Mama nauczyła mnie empatii. Przygarniam psy ze schroniska, angażuję się w pomoc zwierzętom, przestałam jeść mięso. Nauczyła mnie zawsze stawać w obronie słabszych. Mówiła, że nigdy nie wolno się z nikogo wyśmiewać. Pamiętam, że w szkole zawsze był ktoś słabszy, wyszydzany. Było też paru oprawców. Rzadko zdarzał się obrońca, więc wchodziłam w tę rolę, mimo że musiałam zadzierać z chłopakami wyższymi i silniejszymi ode mnie. Czasem obrywałam. Teraz, gdy jestem w ciąży, pytam mamę o wiele spraw związanych z macierzyństwem. Mówi mi: "Daj spokój, popełniłam mnóstwo błędów". A ja tak tego nie oceniam.

Podziwiasz ją, że dała radę? 

- Doceniam to, jak nas wychowała, zwłaszcza teraz, gdy niedługo sama będę matką. Pierwsze miesiące ciąży były dla mnie trudne. Nie miałam na nic siły, jakby ktoś wypompował ze mnie energię. Pomyślałam o mamie, jak ona dawała sobie radę, była przecież w ciąży pięć razy. Nie pamiętam, żeby narzekała. Mama wychowywała nas sama, pracowała, mimo to w domu było czysto, a w lodówce zawsze coś do podgrzania. Nie przelewało się nam, ale też nigdy niczego nie brakowało. Antek uczył się francuskiego, Marysia jeździła na nartach i grała w tenisa, ja, Wojtek i Michał chodziliśmy do szkoły muzycznej.

Pomagałaś mamie w opiece nad młodszymi braćmi? 

- Tak, dzięki temu wiem, jak być odpowiedzialną za drugą osobę. Byłam tego uczona, odkąd pamiętam, wszyscy byliśmy. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Gdy brakowało pieniędzy, jeździliśmy do Telewizji Kraków, gdzie jako publiczność klaskaliśmy podczas nagrań programów rozrywkowych. Płacili nam tyle, że można było zrobić zakupy w supermarkecie na kilka dni. Pamiętam, jak statystowałam na planie filmu o papieżu Janie Pawle II, bo zbieraliśmy na zęby dla Wojtka, który wybił je sobie łopatą na wakacjach. Kiedy jechaliśmy nad morze, potrafiliśmy zostać pół godziny sami na plaży, bo mama szła po zupę dla nas. Mieliśmy od półtora roku do pięciu lat i oko na siebie nawzajem. Gdy starsza siostra Marysia wyjechała do dziadków do Zakopanego, bo tam chodziła do szkoły, ja byłam jedyną dziewczyną w domu. Mama, zanim wyszła do pracy, budziła mnie słowami: "Olga, teraz tak: ściągnij wysuszone pranie, wyciągnij z pralki nowe, rozwieś, pozmywaj. A teraz powtórz!". Powtarzanie było sprawdzianem na przytomność. Nie było dyskusji: "Nie chce mi się, niech on to zrobi, oj, zaraz". Nauczyłam się odpowiedzialności.

Nie ciążyła ci w późniejszym życiu? 

- Czasem przeszkadzała. Na przykład gdy wyjeżdżałam z większą grupą na wakacje. Zawsze w tyle głowy miałam myśl, że jestem odpowiedzialna za innych. Jeśli nie było pogody, wydawało mi się, że to ja muszę zabawiać, organizować czas. To ja mam sprawić, by było fajnie.

Skąd w życiu odpowiedzialnego dziecka marzenie o aktorstwie? To zawód, który wymaga skupienia na sobie, egocentryzmu. 

- Może dlatego, że obserwowałam ojca? Pamiętam jego pełne notatek scenariusze, z których przygotowywał się do roli. Może chciałam mu zaimponować, być jak on? W Starym Teatrze widziałam prawie wszystkie sztuki, w których grał. Od dziecka chodziłam do kółka teatralnego, w którym robili nabór do spektakli. Pierwszy raz zagrałam, gdy miałam sześć lat. Wystąpiłam w Teatrze Telewizji w "Królu Edypie" w reżyserii Laco Adamika. Chodziłam na castingi. Aktorstwa uczyłam się na planie.

Od najlepszych. Jako nastolatka zagrałaś w "Weiserze", gdzie wystąpiłaś u boku Krystyny Jandy i Marka Kondrata. W "Bożych skrawkach" zagrałaś z Willemem Dafoe. Za te role byłaś nominowana do Orłów. Wymarzony początek. 

- Zdobywałam doświadczenie, podpatrując wybitnych twórców. Obracałam się wśród pięknych ludzi i mam na myśli piękno nie tylko fizyczne, ale też emocjonalne, ich mądrość. Uczyli mnie odpowiedzialności, szacunku do reżysera, do operatora i ja sama też ten szacunek dostawałam, choć byłam dzieckiem. Z "Weiserem" pojechaliśmy na Berlinale. Nasz film był w konkursie głównym. Miałam 14 lat i sukienkę, którą uszyła mi ciocia. Szłam po czerwonym dywanie z Krystyną Jandą, Markiem Kondratem. Za nami Johnny Depp, Juliette Binoche, Monica Bellucci i Benicio del Toro. Niedawno, gdy Małgośka Szumowska odbierała w Berlinie nagrodę, chciałam znaleźć nasze zdjęcia z tamtego czasu, ale nie mam żadnego. Nie było komórek, mediów społecznościowych. Mogę jedynie o tym opowiadać.

Takie doświadczenia sprawiły, że uwierzyłaś w to, ile jesteś warta? 

- W Berlinie nie byłam świadoma, co się dzieje i jak ważne jest to wydarzenie. Czułam ekscytację, bo pierwszy raz leciałam samolotem. Na festiwalu przestraszyłam się, gdy zobaczyłam trzech rosłych ochroniarzy w czarnych garniturach, którzy nie spuszczali mnie z oka. Myślałam, że to porywacze! Pamiętam, że nie miałam pieniędzy, więc reżyser Wojciech Marczewski dał mi "kieszonkowe", franki, które wydałam w Pizzy Hut. Tej restauracji nie było w Krakowie, znałam ją z amerykańskich filmów.

Dziesięć lat później zagrałaś we "Wszystko, co kocham" w reżyserii Jacka Borcucha. Znów nominacja do Orłów i kolejny ważny festiwal Sundance. 

- "Byliśmy" pierwszym polskim filmem na tym najważniejszym festiwalu w Stanach. Dostaliśmy świetne recenzje, gratulacje, Mateusz Kościukiewicz został okrzyknięty nowym Jamesem Deanem, ale nie mieliśmy agentów, którzy zadbaliby o promocję. Nie było dziennikarzy z Polski. Pamiętam, że na jednym z brunchów, wydanym przez dyrektora festiwalu Roberta Redforda, piłam szampana z Billem Gatesem i Adrianem Brodym. Dziś nie obyłoby się bez zdjęcia na Instagramie, ale wtedy to były początki Facebooka. Nawet nie pamiętam, czy już miałam tam konto.

Czy te doświadczenia sprawiły, że kiedyś popłynęłaś? No wiesz, sodówka, fochy, przekonanie, że jesteś lepsza od innych? 

- O nie. Ja raczej miałam kompleksy. Na zagranicznych festiwalach obserwowałam młode aktorki i podziwiałam ich pewność siebie. Ja stałam w kącie. Jakbym była z gorszego świata i nie zasługiwała do końca, żeby tam być.

Kompleksy sprawiły, że również w Polsce rzadko bywałaś? Nie pokazywałaś się na imprezach, unikałaś ścianek? 

- Nie wiem, czy to efekt braku pewności siebie, czy raczej poczucia, że ścianki i bankiety to nie moja bajka. Po "Wszystko, co kocham" media się na mnie rzuciły. Wymagało odwagi, żeby się temu oprzeć i nie dać wciągnąć w maszynkę show-biznesu.

Miałaś trzy nominacje do Orłów, świetne recenzje również w prasie zagranicznej, ale w Polsce coraz mniej dobrych filmowych propozycji. Weszłaś do seriali. Bolesny kompromis? 

- Świetne filmy to coś, co się nam zdarza, ale nie jest regułą. Kupiłam w Warszawie mieszkanie na kredyt i potrzebowałam pieniędzy. Zaczęłam grać w serialach. "Dom nad rozlewiskiem" był przyjemnością. Lubiłam ekipę i styl pracy. Ale zdarzył mi się też serial "M jak miłość", gdzie dobitnie odczułam inne standardy. Robiliśmy po dziesięć scen dziennie, pracowałam dłużej, niż miałam zapisane w umowie. Aktorki, które mówiły: "Mam dziecko, muszę zwolnić nianię", słyszały: "A co, wyjdziesz z planu? Wielka pani gwiazda?". Nikt nikogo nie szanował, były wrzaski. Ludzie przychodzili do pracy sfrustrowani, nienawidzili jej, ale bali się odejść, bo dziecko i kredyt. Dostosowywałam się, jak przystało na dziewczynę z wielodzietnej rodziny, którą mama uczyła pokory. Ale uwierała mnie ta sytuacja. Miałam 30 lat i byłam sfrustrowana. Straciłam radość z grania. W pewnym momencie poczułam, że dostosowywanie się ma granice. Nie mogę tego robić w nieskończoność, bo tracę szacunek do siebie. W decyzji o wycofaniu się z serialu pomógł mi Grześ. Rozmawialiśmy długo. Nie wiedziałam przecież, w jakim stopniu będę dokładać się do domowego budżetu. Dał mi zielone światło. "Olga, poradzimy sobie, zawsze ci pomogę". To było superważne dla mnie.

Nie miałaś problemu z tym, że uzależniasz się finansowo od partnera? 

- Nie czułam się uzależniona. Bycie razem polega na tym, że się wspieramy. Grzegorz pomógł mi wycofać się z sytuacji, która mnie wykańczała. To nie pokaz dominacji, ale empatii.

Pewnie musiałaś zrezygnować z kosztownych przyjemności? 

- Lubię żyć fajnie, ale nigdy nie żyłam ponad stan. Wakacje? Marzę o wyjeździe z przyjaciółką do Nowej Zelandii, ale jeszcze poczekam. Nie muszę lecieć na koniec świata, żeby odpocząć. Wystarczy mi polskie morze. Nie muszę też mieć drogich butów i torebek. Uwielbiam lumpeksy, gdzie od lat znajduję superubrania. Teraz buszuję w ciuchlandach w poszukiwaniu rzeczy dla dziecka. Przynoszę do domu świetne body, kurteczki, które kupuję za grosze.

A tymczasem producenci drogich wózków pewnie chcą cię nimi obdarować w zamian za promocję? 

- Tak, i to jest bardzo miłe, ale zdarza mi się odmówić. Nie stać mnie na wypasiony wózek za 10 tysięcy. Przyjąć taki prezent w zamian za reklamę na profilu społecznościowym? Czułabym się niezręcznie, wożąc w nim dziecko. Przecież to rzecz poza zasięgiem przeciętnie zarabiającej Polki, która obserwuje mój profil.

Znów przemawia przez ciebie odpowiedzialność za innych. 

- Bo widzę, że jako kobiety ciągle żyjemy pod presją. Wyglądu, bycia super. Nie chcę dodawać swojej cegiełki, mówić: "Moja droga, ten gadżet to mercedes wśród gadżetów, musisz go mieć". Wolę wysyłać inny komunikat: "odpuść". Nie maluję się i cieszę, gdy dziewczyny piszą: "Skoro ty się nie malujesz, może ja też nie muszę powiększać ust, konturować twarzy i przykrywać jej toną tapety?". To fajne.

A co z presją szybkiego powrotu do zawodu po porodzie? Ulegniesz jej? 

- Chciałabym zostać z dzieckiem tyle, ile będzie trzeba. Nie tracić zbyt dużo z pierwszych miesięcy jego życia. Nie myślę teraz o castingach, bo daję sobie czas na nowy rozdział w życiu. Macierzyństwo na pewno mnie zmieni, "wytyra". Gdy wrócę do grania, pewnie moja twarz straci dziewczęcość, czego sobie życzę. Przyjdzie czas na dobre, dojrzałe role.

Jesteś chyba jedną z nielicznych kobiet, której nie przerażają upływające lata. 

- Jako dwudziestolatka nie wiedziałam zbyt wiele o życiu, nie rozumiałam siebie. Tkwiłam w przeszłości, pielęgnowałam skrzywdzoną dziewczynkę. Ale wyleczyło mnie z tego życie, doświadczenia, również te trudniejsze. Dlatego myślę, że choć młodość jest fajna, to dojrzałość jest fajniejsza. Również ta fizyczna. Nie używam kremów anti-aging i na razie cieszę się z każdej nowej zmarszczki.

Rozmawiała Natalia Kuc 

TWÓJ STYL 7/2018

Zobacz także: