Anoreksja - przyczyny i objawy

Przyczyn anoreksji należy doszukiwać się  w psychice człowieka. W większości występuje ona u młodych kobiet, które mają problemy z zaakceptowaniem swojej płci i towarzyszącymi dorastaniu zmianami ciała. Anoreksja jest pewnego rodzaju buntem przeciw dorosłości oraz starzeniu się. Osoby chore chcą zachować wagę odpowiednią dziecku, aby choć w części powrócić do dzieciństwa.

Innymi przyczynami tej choroby są: niedowartościowanie, niska samoocena, niezadowolenia z masy i kształtów ciała, chęć dorównaniu wychudzonym modelkom. Przesłanki te w większości są nieuzasadnione.

Badanie wskazują, że przyczyny anoreksji mają też podłoże biologiczne. Mózg anorektyków wytwarza większą ilość kortyzolu, czyli hormonu odpowiedzialnego za stres oraz mniejszą ilość serotoniny i adrenaliny mających związek z dobrym samopoczuciem. Wynika z tego osoba narażona, a nieodporna na stres ma większe szanse zachorowania.

Narażenie na anoreksje ma też wpływ niedoboru: cynku i witaminy B1 w organizmie.

- nadwrażliwe dbanie o wygląda i wagę,

- unikanie towarzystwa podczas jedzenia,

- niska waga ciała,

- podwyższona aktywność fizyczna,

- obsesja na punkcie zdrowego odżywiania,

- sucha, łuszcząca się skóra,

- wypadanie włosów,

- blada cera, podkrążone oczy,

- poruszanie tematu jedzenia, wagi, odchudzania podczas rozmów,

- zażywanie tabletek odchudzających i oczyszczających organizm.

- brak miesiączki, bezpłodność,

- wzdęcia, zaparcia,

- niskie ciśnienie krwi,

- zaburzenia rytmu serca,

- wzrost cholesterolu,

- problemy z cerą, skórą, wypadanie włosów, osłabienie dziąseł,

- niedokrwistość (anemia),

- bóle i zawroty głowy,

- omdlenia,

- zimne dłonie,

- pocenie się stóp,

- bezsenność,

- stany depresyjne,

- zaburzenia tarczycy, podwyższone stężenie hormonu wzrostu,

- hipotermia,

- osteoporoza,

- wyniszczenie organizmu,

W skrajnych przypadkach anoreksja może prowadzić do śmierci.

Leczenie anoreksji polega na psychoterapii. Ma ono charakter indywidualny lub grupowy. Obejmuje nie tylko osobę chorą, ale też osoby z jej najbliższego otoczenia. Jej zadaniem jest rozpoznanie przyczyn emocjonalnych anoreksji i zwalczenie ich. Pacjent podczas terapii uczy się właściwego postrzegania siebie, rozwiązywania problemów oraz tworzenia relacji z innymi ludźmi.

Jeśli stan anorektyka jest poważny i zagraża jego życiu, wymagane jest leczenie szpitalne na oddziale psychiatrycznym, gdzie zwalczane są nie tylko przyczyny, ale i skutki anoreksji. Równocześnie stosuje się też leczenie farmakologiczne, mające na celu stopniowe zwiększenie apetytu, wzmocnienie i przywrócenie do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Równie ważna jest właściwa dieta w szpitalu, jak i po wyjściu z niego.

Największym problemem u osoby chorej na anoreksję jest jej nieświadomość. Anorektyk stara się ukryć zarówno swoją wagę, sylwetkę jak i jadłowstręt. Ma on zaburzone postrzeganie siebie, wydaje mu się, że jest osobą o wiele grubszą niż w rzeczywistości. Nie zwraca on uwagi na ostrzeżenia z zewnątrz, bagatelizuje skutki i objawy anoreksji. Jest on nieświadomy zagrożenia wynikającego z wychudzenia organizmu.

W grupie ryzyka zachorowania na anoreksję znajdują się osoby, od których rodzice wymagają perfekcyjności. Najczęściej jedynacy lub dzieci pierworodne. W tym dążeniu do idealności i spełnianiu oczekiwań rodziców zapominają o sobie, stają się rozdarte wewnętrznie, żyją w wiecznym stresie, martwią się czy są wystarczająco dobrzy w tym co robią i dotkliwie przeżywają każdą porażkę. Pochodne jest to także nienagannemu wyglądowi i szczupłej sylwetce. Okoliczności te sprzyjają anoreksji, dlatego rodzice nie powinni obarczać swoich dzieci własnymi, zbyt wygórowanymi ambicjami.