Uśpiony głos
Przemilczana historia kobiet – ofiar hiszpańskiej wojny domowej. Jej bohaterki mogły wreszcie powiedzieć – o koszmarze więzienia, oczekiwaniu na wyrok śmierci, egzekucjach mężów i dzieci. O miłości, na którą zawsze warto czekać.
Wyzwala wspomnienia rozciągniętych na pryczach bólu i rozpaczy, nadziei krążącej po spacerniaku, miłości ukrytej pod bluzką i odbijającej się od murów bezsilności. Godność jest jedyną bronią żon, narzeczonych, sióstr i matek republikańskich partyzantów - Hortensii, której pisane było zginąć, jej siostry - pięknej Pepity o niemożliwie niebieskich oczach, rudowłosej Elviry, Reme o barwie głosu jak jej popielate włosy i niepokornej Tomasy o oliwkowej cerze Mistrzowsko dramatyczna, przejmująca powieść oparta na relacjach ocalałych kobiet przerwała trwające dziesiątki lat milczenie rozdartej Hiszpanii. Wywołała burzę w kraju, gdzie do dziś sąsiedzi patrzą na siebie wilkiem i mówią o sobie rojillos (czerwoni) lub fachas (faszyści).
"Dla wielu ta wojna jeszcze się nie skończyła" - twierdziła autorka w wywiadach.
"Ta powieść jest hołdem złożonym kobietom, które milczały zbyt długo. Dałam im głos" - powiedziała Dulce Chacón po wydaniu książki.
Urodzona w Zafrze w 1954 roku córka reżimowego burmistrza miasta wychowała się w arystokratycznym domu przesiąkniętym prawicowymi poglądami i poezją pisaną przez ojca. Po jego śmierci, gdy miała dwanaście lat, razem z matką i siostrą bliźniaczką Inmą przeniosły się do Madrytu. I obie z siostrą zostały poetkami i pisarkami. Uśpiony głos pisała cztery lata. Dotarła do wielu ofiar wojny domowej, by odkryć to, czego nie uczono jej w szkole. W powieści przedstawiła łagodniej niektóre prawdziwe zdarzenia, bo uznała, że byłyby zbyt brutalne dla czytelnika. Od bohaterki książki Pepity usłyszała: "Wybaczam, ale nie zapominam". Niepamięć uważała za najważniejszy problem Hiszpanii. Zmarła na raka rok po publikacji książki.
Hiszpania nie pogodziła się z własną przeszłością. Wciąż nie zostały osądzone zbrodnie popełniane przez cztery dekady dyktatury Generała Franco. Od wybuchu wojny domowej w 1936 roku faszystowska Falanga masowo pozbywała się politycznych przeciwników. Torturami próbowano złamać setki tysięcy więźniów podejrzewanych o sympatie republikańskie. Z dwóch i pół tysiąca masowych grobów pomordowanych do dziś otwarto zaledwie jedną dziesiątą. Do wydania Uśpionego głosu najbardziej wymownym dziełem ukazującym okrucieństwa hiszpańskiej wojny był obraz Pabla Picassa z 1937 roku (fragment na okładce). Upamiętniał prawie doszczętne zbombardowanie Guerniki, baskijskiego miasteczka, którego los miał złamać zwolenników Frontu Ludowego. Historia przedstawiona w książce dowodzi, że nie złamał.
"Uśpiony głos"
Dulce Chacón
Wydawnictwo Marginesy
