Na przekór złym znakom!

Jej mąż, Adam Torbicki, jest także zajętym człowiekiem. Znakomity kardiolog, oprócz codziennej pracy w klinice, musi znajdować czas na liczne sympozja, konferencje, szkolenia...

Jak więc w takim pędzie ma się odnaleźć dwoje ludzi, w dodatku z dwóch bardzo różnych światów? W takich wypadkach małżeństwo rzadko ma szansę, by utrzymać się długo. Ale Grażyna Torbicka i pod tym względem jest obiektem zazdrości wielu koleżanek po fachu, które sukcesy zawodowe musiały okupić rozpadem związków. Jak ona to robi? - Można wspaniale żyć z tym samym człowiekiem przez wiele lat. Albo miłość jest, albo jej nie ma - stwierdza. Ciągle zakochani

Przyjemnie patrzeć na nią i jej męża, gdy pokazują się publicznie, bo nawet wtedy nie mogą powstrzymać się od okazywania sobie czułości. Zwłaszcza kiedy myślą, że nikt ich nie widzi, całują się i przytulają, jakby byli na pierwszej randce.

Poznali się wiele lat temu, gdy ona robiła kontrolne badania do prawa jazdy. On, jak to kardiolog, posłuchał jej serca i nim zdążył ochłonąć, gdy wyszła z gabinetu, zaraz znów ją zobaczył. Wróciła po kluczyki do samochodu, które zostawiła na jego biurku. - Od razu wiedziałam, że to ten, ale nie sądziłam, że jestem taka nieomylna - wyznała potem. Mieli o czym rozmawiać. Oboje, choć w różnym czasie, ukończyli liceum im. Batorego w Warszawie, a nawet mieli tę samą wychowawczynię! - Rozumiemy się w pół słowa. To mężczyzna na całe życie! - od początku mówiła o mężu pani Grażyna.

Ma powody, żeby być z niego dumna. Jest nie tylko czarującym mężczyzną, ale też i mądrym człowiekiem, który w swoim zawodzie osiągnął wiele. Pani Grażyna nie ukrywa, że jest o męża zazdrosna.- To uczucie przyprawia mnie o cierpienie. Kiedy widzę, że jakaś pani zbyt długo rzuca mojemu mężowi przeciągłe spojrzenia, niepokoję się i od razu reaguję. Kiedy wyjechał na roczne stypendium do Włoch, pojechała za nim, ryzykując nawet to, że gdy wróci, jej miejsce w telewizji będzie zajęte. Także i dziś towarzyszy mu w zagranicznych podróżach i odwrotnie. A jeśli czasem mijają się w drzwiach, nie mijają się w życiu.

- Podświadomie szukałam człowieka, który będzie mi dawał oparcie, jak mój tata. I który będzie miał swoje fascynacje, dla mnie trudno dostępne - wyznaje dziennikarka. Jest szczęśliwa, choć twierdzi, że nie ma gotowych recept na udane małżeństwo. Dla niej, kobiety ze Śląska, rodzina i dom są świętością. Choć zajęta, jest wzorową gospodynią. Nie zatrudnia pomocy domowej, a męża, który ma odpowiedzialną pracę, bo chroni życie ludzkie, już dawno zwolniła z większości przyziemnych obowiązków. - Niekiedy myślę: to błąd, bo zdarza się, że muszę wykonywać prace typowo męskie. Sięgam po młotek i gwoździe - śmieje się. Ale to nie jest problemem. Radość codziennościNauczyła się cieszyć każdym drobiazgiem. Wyjazd na Mazury, spacer, rozmowa przy stole. - Dlatego, nawet gdy jestem zmęczona, robię kolację, nakrywam stół obrusem, zapalam świece - wylicza. Kiedy pani Grażyna wyjeżdża, mąż, jeśli jest w Warszawie, czekana nią na lotnisku - z czerwoną różą.

Nie są przesądni. Na szczęście. W pierwszym roku ich małżeństwa pan Adam zgubił swoją obrączkę we włoskim jeziorze Garda. Taki przypadek to podobno zła wróżba. - Wbrew przepowiedniom, dobrze nam to zrobiło. Obrączka to próba uczynienia z małżeństwa instytucji, a my mamy wrażenie, jakbyśmy stale byli kochankami - wyznaje pani Grażyna. I dziś, 30 lat po ślubie, ciągle trzymają się za ręce i patrzą sobie w oczy.

Ciągle się czegoś od siebie uczą. Ona, zodiakalny Bliźniak, często nie potrafi zatrzymać się nad jakimś problemem dłużej. Kiedy już wydaje się jej, że wie, jak coś funkcjonuje, porzuca temat. A jej mąż, z natury dociekliwy, stara się zgłębić każdą rzecz do końca. Nauczył ją, że nie należy powtarzać tych samych błędów.

Oboje kochają muzykę i - jak sami mówią - tysiąc różnych innych rzeczy. - Sama czasami zastanawiam się nad naszą relacją, bo przecież oboje z powodu swojej pracy poznajemy tak wiele osób. I jeszcze w dodatku nie mamy dzieci. Niektórzy twierdzą, że to dzieci scalają, ale my jesteśmy przykładem, że nie mając dzieci, można żyć szczęśliwie - mówi pani Grażyna. Choć bardzo pragnęła być matką, los akurat tego jej poskąpił. - Wierzę, że wydarza się w naszym życiu to, co jest zapisane w górze. Można bardziej lub mniej prowokować los, ale i tak nie mamy na to większego wpływu. Twierdzę, że to życie sprawdza mnie, a nie odwrotnie - powiedziała kiedyś. Jedno jest pewne: jej miłość wytrzyma każdą próbę.

MP

Rewia