Jak żyć z Alzheimerem?

Chorych z każdym rokiem będzie przybywać. Dlatego naukowcy nie ustają w wysiłkach, by alzheimera jak najlepiej poznać i znaleźć sposób, by atakował jak najpóźniej. A może kiedyś uda się go nawet wyleczyć? Choroba Alzheimera to nie jest zwykłe zapominanie. To schorzenie neurologiczne, należące do chorób otępiennych. U chorych dochodzi do zmian w mózgu, czego efektem są zmiany w zachowaniu.

Np. osoby chore mają nikłą lub zmniejszoną ocenę sytuacji: ubierają się nieodpowiednio do pogody (za ciepło w upalny dzień lub zbyt lekko, gdy jest zimno), płacą w sklepie zbyt dużą ilością pieniędzy, itd.

Mają problemy z abstrakcyjnym myśleniem - np. zapominają liczby, nie wiedzą, po co one są i jak się nimi posługiwać.

Nagminnie umieszczają różne rzeczy na niewłaściwych miejscach, np. żelazka w lodówce.

Miewają huśtawki nastroju - od pogodnego do agresji, bez wyraźnej przyczyny. Nagle mogą stać się podejrzliwi albo nadmiernie przywiązani do innych osób.

Tracą wszelką inicjatywę. Są bierne, np. godzinami siedzą bez ruchu, zupełnie nic nie robią.

Osoba, u której podejrzewa się chorobę Alzheimera, powinna się udać do lekarza neurologa (potrzebne skierowanie od lekarza pierwszego kontaktu) lub psychiatry (nie trzeba mieć skierowania). Dobrze, gdy choremu towarzyszy opiekun, najlepiej domownik pomoże zweryfikować niektóre ze zgłaszanych przez pacjenta problemów oraz dostarczy informacji, jak chory radzi sobie na co dzień.

Osobą chorą na alzheimera powinien opiekować się cały zespół specjalistów: lekarz rodzinny, neurolog (lub neuropsycholog), psychiatra oraz specjalista chorób wewnętrznych, najlepiej geriatra. Taka kompleksowa opieka możliwa jest tylko w specjalistycznych ośrodkach. Kiedy możesz podejrzewać chorobę u kogoś bliskiego? Niektóre z nich mają kontrakty z NFZ. Ich adresy można znaleźć w internecie, np.: www.chorobaalzheimera.pl , w zakładce: Gdzie szukać pomocy.

Ośrodki prowadzące zajęcia w ciągu dnia (zapewniają opiekę terapeutów, wyżywienie, zabiegi higieniczne) udzielają też wskazówek opiekunom chorych. Dzięki temu terapia może być kontynuowana także w domu:

- podczas toalety i ubierania chorego opiekunowie powinni zachęcać podopiecznych do jak największej samodzielności, ale nie mogą ich zostawiać samych; - posiłki powinny być spożywane o tej samej porze; - nie wolno zapominać o aktywności fizycznej, choćby krótkim, 10-minutowym spacerze.

Choroba Alzheimera jest jednym z tzw. schorzeń otępiennych. W efekcie choroby stopniowo zanikają neurony (komórki nerwowe) w mózgu. W ich miejsca wkraczają złogi pewnego białka (beta-amyloidu), które uniemożliwiają przepływ informacji między pozostałymi komórkami nerwowymi. W zaawansowanych stadiach choroby cały mózg pacjenta poprzetykany jest blaszkami beta-amyloidu.

Nikt raczej nie zdoła sam u siebie rozpoznać pierwszych objawów choroby Alzheimera. Ktoś, kto zaczyna chorować, z trudem dostrzega nieprawidłowości w swoim zachowaniu. Jest jednak kilka znaków, które mogą sygnalizować początek alzheimera.

1. Zapomniałam! Jeśli ktoś zapomina świeże informacje, dzieje się to coraz częściej i później nie może sobie tych informacji przypomnieć - to może być początek zmian w mózgu.

2. Jak to się robi? Problem z przygotowaniem posiłku, przypomnieniem sobie reguł znanej gry - to także niepokojący objaw.

3. Co ja miałam powiedzieć? Problem pojawia się, gdy ktoś zapomina różne słowa i zastępuje je innymi, mniej trafnymi. Czasem trudno taką wypowiedź zrozumieć.

4. Gdzie ja jestem? Osoba cierpiąca na alzheimera może zgubić się na własnym osiedlu, gdzie mieszka od lat. Nie wie, jak tam się znalazła i jak wrócić do domu.